tuh . !! fto wktu ultah gw kmren...!!! rame bgt..!!! gw jlek ya.. pke srgam pramuka... hahahahaahahahahahahahaha.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! acaranya di adain di Bunihayu Tambakan, di desa gw... sejuk bgt tempatnya, gila... kita d atas bawahnya sawah2 ijo nan bersih, trus kmren grmis gtu...!! jdi romantis...... hehehehheehehe... acaranya yg ngadain keluarga gw.. cmn anak kls gw doank si ytg ikut, pke 2 mobil borongan sgla wt ksna.. maklum sbgian orang2 jauh... pi gw sneng bgt...!!! thx friends.... I LOVE U... I LOVE COAST...
How Earthquakes Happen Earthquake is one of the most destroying natural disasters. Unluckily it often happens in several regions. Recently a horrible earthquake has shaken West Sumatra. It has brought great damages. Why did it occur? Do you know how an earthquake happens?
Earthquakes are usually caused when rock underground suddenly breaks along a fault. This sudden release of energy causes the seismic waves. It make the ground shake. When two blocks of rock or two plates are rubbing against each other, they stick a little. They don't just slide smoothly. The rocks are still pushing against each other, but not moving. After a while, the rocks break because of all the pressure that's built up. When the rocks break, the earthquake occurs.
During the earthquake and afterward, the plates or blocks of rock start moving, and they continue to move until they get stuck again. The spot underground where the rock breaks is called the focus of the earthquake. The place right above the focus is called the epicenter of the earthquake.
Istilah “basa daérah” ilahar digunakeun. Boh dina basa Sunda boh dina basa Indonésia, lamun aya nu ngagunakeun istilah “basa daérah” tangtu maksudna basa Suda, basa Jawa, basa Bali, basa Batak, basa Bugis jeung basa lianna anu di Indonésia jumlahna leuwih ti 700 rupa. Istilah “basa daérah” biasana dibédakeun tina “basa Indonésia” jeung “basa asing”. “Basa Indonésia” sakapeung disebut “basa nasional,” “basa kabangsaan”, “basa resmi” jeung “basa nagara”. “Basa daérah” sok diidentikkeun jeung “basa indung”. “Basa indung” téh tarjamahan tina basa Inggis “mother’s tongue”. Dina basa Inggris istilah “regional language” ngan dipaké dina hubungan Indonésia, hartina terjemahan tina “basa daérah”. Nu ilahar dipaké nya “mother’s tongue”.
Waktu UNESCO netepkeun “mother’s tongue”, ku urang langsung dihartikeun “basa daérah”. Padahal apan aya urang Indonésia urang Indonésia nu ka budakna ti leuleutik ngajak nyarita basa Indonésia, jadi “mother’s tongue” budakna téh tangtu basa Indonésia, lain basa daérah.
Istilah “basa daérah” mémang saenyana kurang merenah. Istilah “daerah” sok nimbulkeun ayana konsép “pusat”. Ari “daerah” lamun dipahareupkeun jeung “pusat” sok langsung dianggap leuwih inferior. “Pusat” salilana dianggap leuwih penting, leuwih utama, kudu leuwih diheulakeun, jll.
Dina urusan basa, “basa daérah” (“mother’s tongue” téa), basa daerah dianggap leuwih inférior manan basa Indonésia. Dina RUU Kebahasaan “bahasa daérah” dianggap ngan saukur jadi “lambang kebanggan daerah, lambang jati diri daerah, sarana pendukung budaya daerah dan sarana pengungkapan sastera daerah”. “Bahasa daérah” dianggap ngan saukur “dapat berfungsi sebagai sarana perhubungan dalam keluarga dan masyarakat daérah serta bahasa media massa lokal”. Dina hubunganana jeung “basa Indonésia”, basa daérah ngan “berfungsi sebagai pendukung bahasa Indonésia”.
Cindekna basa daérah mah henteu boga hak hirup mandiri. Lamun fungsina “sebagai pendukung bahasa Indonésia” dianggap anggeus, “basa daérah” gé kudu pérén.
RUU Kebahasaan anu disusun ku Pusat Bahasa eusina réa anu ngarendahkeun kalungguhan “basa daérah”. Hal éta bisa jadi ku sabab digunakeunana istilah “basa daérah”, sabab ari daérah” mah apan kudu ngawula ka “pusat” – sanajan geus aya undang-undang otonomi ogé. “Basa daérah” anu mandiri dianggap ngabahayakeu pusat. “Basa daérah” dianggap antipoda “basa nasional” jeung “basa nagara”, nyaéta basa Indonésia” téa.
Lamun sueg istilah anu digunakeun lain “basa daérah”, tapi “basa indung”, henteu mustahil anggapan cara kitu téh moal timbul, sabab istilah “indung” mah moal nimbulkeun sangkaan antipoda tina konsép “nasional” atawa “nagara”.
Masalahna, istilah “basa daérah” geus ngabaju digunakeun ku urang, lain baé dina basa Sunda, tapi dina basa Indonésia deuih. Tapi dina UUD 1945 anu asli, istilah “basa daérah” henteu digunakeun. Dina Pasal 36, ngan disebut “Bahasa Negara ialah bahasa Indonesia”. Ari dina Penjelasanana aya kalimah. “Di daerah-daerah yang mempunyai bahasa sendiri yang dipelihara oleh rakyatnya dengan baik-baik (misalnya bahasa Jawa, Sunda, Madura, dsb.nya), bahasa-nbahasa itu akan dihormati dan dipelihara juga oleh negara”. Jigana tina kalimah éta timbul istilah “bahasa daérah” téh. Dina UUD 1945 anu geus dirévisi, kalungguhan “basa daérah” téh undak, sabab boga pasal sorangan, padahal dina Undang-undang 1945 anu asli mah ngan disebut sacara henteu langsung dina Penjelasan.
Ku kituna lamun urang rék ngaganti istilah “basa daérah” ku “basa indung” (bahasa ibu), nu kudu dirobah téh lain kabiasaan anu geus maneuh baé, tapi ngarobah UUD deuih. Tapi sanajan kitu, ku sabab gede pangaruhna kana sikep urang sorangan (kaasup para pejabat anu nyusun undang-undang katut para pejabat éksékutif) lamun ngagunakeun istilah “basa daérah”, jigana digantina istilah “basa daérah” jadi
”basa indung” téh mutlak perlu.
Pertimbangan lianna nyaéta ku sabab saenyana mah basa anu disebut “basa daérah” téh henteu bogaeun daérah. Basa Sunda lain basa hiji daérah. Di Jawa Barat salian ti basa Sunda apan aya basa Cirebon jeung basa Batawi. Basa Sunda ogé digunakeun di Banten jeung di sawatara wilayah di Jawa Tengah (daérah Brebes jeung Cilacap). Sabalikna “basa Indonésia” jadi “basa daérah” di Médan, Pontianak, Menado jeung lian-lianna — sanajan bisa disebut basa Indonésia dialék Médan, Pontianak, Menado jllna.
Lamun anu digunakeun istilah “basa indung”, jigana moal timbul anggapan nu nyababkeun dina RUU Kebahasaan aya kalimah anu unina ngan saukur nempatkeunana jadi “lambang kebanggaan daerah, lambang jati diri daerah, sarana pendukung budaya daerah dan sarana pengungkapan sastera daerah” nu saukur “berfungsi sebagai pendukung bahasa Indonesia.”
Baheula mah khutbah téh kudu dina basa Arab baé, padahal jama´ahna henteu ngalartieun basa Arab. Béh dieu khutbah ku basa Arab geus beuki langka, sabab mémang henteu aya larangan khutbah ku basa nu lain basa Arab. Di Tatar Sunda (kaasup Banten) mimiti khotib khutbah dina basa Sunda atawa Indonésia. Tapi ka dieunakeun, khutbah dina basa Indonésia beuki populér, sabalikna nu khutbah dina basa Sunda beuki ngurangan.
Di masjid-masjid di Bandung, geus langka anu khutbahna ku basa Sunda. Alesanana "henteu kabéh jamaah bisaeun basa Sunda, da réa nu lain urang Sunda". Tapi anu khutbah ku basa Indonésia, sanajan jama´ahna kabéhanana urang Sunda anu tanwandé ngalartieun basa Sunda, lain ngan di kota gedé cara Bandung baé. Dalah di masjid kacamatan cara Cilimus (Kuningan), khutbahna (jeung katerangan anu ditepikeun ku ahli masjid saméméh khutbah) ditepikeunana ku basa Indonésia. Naha sikep kitu téh ku lantaran hayang ngabuktikeun rasa kabangsaan? Wallahu´alam, tapi rasa kabangsaan mah henteu kudu ditepikeun ku basa Indonésia. Suratkabar Sipatahoenan anu dina basa Sunda dina mangsa samémeh perang digolongkeunana kana surat kabar nasional, sabab eusina némbongkeun sikep kabangsaan. Hal éta némbongkeun yén rasa kabangsaan gé bisa ditepikeun ku basa Sunda - atawa basa dérah lianna. Pikeun jadi Indonésia, urang Sunda henteu kudu eureun jadi Sunda.
Naha ku lantaran ngagéhan ka nu kabeneran aya jalma anu henteu bisaeun basa Sunda jadi jama´ah di dinya? Sikep ngagéhan malah ngahormat ka sémah téh cenah salah sahiji sipat urang Sunda anu cenah némbongkeun kaluhungan budina. Tapi naha enya nyarita (dina hal ieu khutbah) ku lain basa Sunda duméh aya jamaah nu lain urang Sunda téh némbongkeun kaluhungan budi? Naha ciri kaluhungan budi téh leuwih mentingkeun sémah, manan pribumi anu jumlahna leuwih réa? Wallahu´alam. Tapi sikep kitu ogé bisa jadi gambaran tina jiwa katut sikep anu henteu istikomah, henteu yakin kana diri sorangan, ku sabab geus biasa ngawula kana kapentingan batur.
Kungsi milu Juma´ahan di masjid Turki deukeut Amsterdam, nagara Walanda. Éta masjid disebut kitu sabab diadegkeun ku komunitas urang Turki anu hirup di Walanda. Jama´ahna réréana urang Turki, sanajan réa muslim bangsa séjén, kaasup Walanda gé nu sok saralat di dinya. Saméméh salat Juma´ah, aya pangajian anu ditepikeun dina basa Turki. Dina waktu salat, khutbah ditepikeun dina basa Turki. Lain henteu tarerangeun yén aya bangsa séjén anu milu salat di dinya anu henteu bisaeun basa Turki, tapi maranéhanana mentingkeun ngawedelan kaimanan bangsana nu tanwandé leuwih merenah ditepikeun ku basa Turki, sanajan maranéhanana hirup di pangumbaraan.
Sabalikna waktu Juma´ahan di masjid Indonésia di Den Haag, khutbah ditepikeun dina basa Walanda anu titatarajong ku khotib urang Indonésia. Padahal di masjid éta téh jamaahna réréana urang Indonésia sanajan mémang aya bangsa séjén ogé, di antarana aya duaan atawa tiluan urang Walanda nu bisa jadi moal ngartieun kana basa Walanda anu digunakeun ku khotib.
Nu kasaksian di masjid Indonésia di Den Haag sarua jeung nu ayeuna biasa kasaksian di masjid-masjid di Tatar Sunda jeung Banten. Khotib anu khutbah dina basa Indonésia di Tatar Sunda gé réa anu basa Indonésiana titatarajong. Naha atuh maksakeun teuing khutbah dina basa Indonésia? Naha lain dina basa Sunda baé? Boa-boa geus hésé néangan khotib anu lancar lamun kudu khutbah dina basa Sunda téh.
Agama mah lain ngan urusan uteuk (akal) baé, tapi jeung rasa deuih. Numatak leuwih merenah ditepikeun ku basa indung. Béda nyantélna ka nu ngadéngékeun lamun ditepikeun ku basa indung mah. Yén basa indung penting, kabuktian ku dihormatna ku UNESCO nu ngayakeun "Poé Basa Indung" dina bulan Fébruari.
Yén basa indung baris leuwih nyerep kana sanubari nu ngabandunganana, kahalartieun ku para pandéta Kristen jeung Katolik, anu di garéja-garéjana béh dieu beuki réa diulik jeung diajarkeun basa indung. Dina misa gé basa Sunda geus réa dipaké. Lalaguan Sunda digunakeun dina acara-acara kaagamaan. Réa garéja anu ngayakeun kagiatan basa jeung kasenian daérah.
Nu matak sikep para ulama jeung khotib-khotib di masjid di urang nu nganggap leuwih hadé henteu ngagunakeun basa Sunda dina khutbah Juma´ah, mutuh matak hélok. Padahal apan urang Sunda mah réréana ngagem agama Islam, hartina di imah gé dina urusan agama ngagunakeun basa Sunda, basa indungna. Jadi kana baris leuwih nyerepna lamun ngabandungan khutbah di masjid dina basa indungna. Ku henteu digunakeunana basa indung, nyaéta basa Sunda, dina khutbah di masjid-masjid atawa tablég di majlis-majlis pangajian, sacara henteu langsung milu maéhan basa Sunda. Nyaéta ku sabab henteu méré kasempetan kana basa Sunda sangkan hirup tur tumuwuh dina widang anu paling subtil, nyaéta widang agama, widang kayakinan. Bisa jadi konsékwénsi tina henteu ngagunakeun basa Sunda dina khutbah jeung tablég ayeuna baris maéhan basa Sunda téh henteu nepi ka kapikireun ku para pangurus masjid jeung para khotib, da tara mikir jangka panjang. Bisa jadi karagéteunana engké lamun hal éta geus kajadian. Nu matak ironis, engké mah garéja-garéja anu malah ngagunakeun basa Sunda dina kagiatanana téh.**
